De grootste bedreiging voor de ijsbeer is klimaatverandering. Door temperatuurstijging smelt namelijk het zee-ijs in rap tempo. In dit tempo zal binnen één generatie het grootste deel van de Noordpool ’s zomers ijsvrij zijn. Ondanks dat ijsberen goede zwemmers zijn, redden zij het natuurlijk niet om zonder ijs te overleven op de Noordpool.

IJsberen maken deel uit van het leven in het Noordpoolgebied. Het zijn grote vleeseters, wat betekent dat ze bovenaan de voedselketen staan. Ze zijn daarmee belangrijk voor de gezondheid van het ecosysteem, want de ijsberen eten zeehonden, en de zeehonden eten weer vis, zodat alles in balans blijft. De mensen die rond de Noordpool wonen hebben hier ook baat bij. Zij zijn vaak afhankelijk van visserij, en met een gezond ecosysteem zijn er veel vissen beschikbaar.

IJsberen zijn geen koukleumen: hun vacht houdt lichaamswarmte beter vast dan die van elk ander dier. Een dikke speklaag zorgt voor extra isolatie en dankzij behaarde voetzolen blijven hun poten warm en glijden ze niet uit op het ijs. Hun naam in het Latijn, Ursus Maritimus, betekent ‘beer van de zee’, een naam die ze bijzonder goed past aangezien ijsberen het grootste deel van hun tijd in het water of op het pakijs doorbrengen.

De ijsbeer is een carnivoor. Dit betekent dat ze zich voornamelijk voeden met het vet van zeehonden maar ook met karkassen van gestrande beloega’s, walvissen en walrussen. De ijsbeer vindt niet het hele jaar door eten op de Noordpool. Daarom vullen ze hun vetreserves aan tussen april en juli en kunnen ze zo’n 3 à 4 maanden vasten. De ijsbeer heeft een enorm goede neus: ze kunnen een zeehond onder een meter sneeuw of van bijna een kilometer afstand ruiken. Ook zijn ze verrassend snel: met snelheden tot 55 kilometer per uur kunnen ze achter hun prooi aanjagen. En zo zijn er nog meer interessante feiten (en fabels) over de ijsbeer.