‘Jij daar, hoog in die boom.
De zon schijnt, de dag is allangbegonnen.
Wakker worden! Joehoe!’
Luiaards houden van slapen. Dat doen ze bijna de hele dag.

Echt waar!

En niet lekker plat in een bedje vol stro. Nee, ze hangen aan een tak. Hoog in een boom. En het gekke is: ze hangen op hun kop!
Dat kan toch niet lekker slapen, zo ondersteboven?

Hij hangt zo hoog. Ik kan er niet bij. En steentjes gooien is ook weer zo wat. Straks laat hij van schrik zijn takje nog los. En valt hij met een klap, hard op de grond. Dan is hij zeker wakker…. Maar vast ook heel boos!

Hmm...wat nu?

Ik weet het. Ja, ik heb een idee.
Een heel goed idee! Al zeg ik het zelf. Een taart, wie houdt er nu niet van taart? Ik ga ‘m zelf bakken, want oh oh oh dat ruikt altijd zo lekker.

Daar wordt die luiaard wel van wakker!
Meel, suiker, een ei en veel appels. Jongens, jongens, dit gaat ‘m echt worden. De taart zet ik dampend onderaan de boom. Iedereen komt ruiken, van krokodil tot toekan.

Maar de luiaard?
Die geeft geen krimp en snurkt lekker verder.

En die taart?
Die eet ik zelf lekker op!

‘Ik kan dat, dat durf ik’, mompel ik zachtjes tegen mezelf.
En voorzichtig klim ik meter voor meter omhoog. Niet kijken, niet
doen, want de grond is ver weg. Hoger en hoger, daar moet je heen.

Onderweg maak ik vrienden.
Met torretjes en mieren.

Ze liften mee op m’n handen en voeten naar de top van de boom.
Wauw wat een uitzicht. Daar zijn de bergen en daar is de zee.

Plots doet de luiaard z’n ogen wijd open! Hij schrikt niet eens van mij
en begint keihard te gapen.

‘Wie… hebben… we… daar…’, zegt hij lui en langzaam.

‘Geen groene blaadjes maar sappige insecten, lekker!’
En hap, slik, weg zijn mijn vrienden.
Dag tor, dag mier.

Maar….. zo maak je dus een luiaard wakker!