Vrijwilligers Eric en Joyce
Zetten zich al meer dan 30 jaar in voor WWF.
"Voor ons is het een ‘way of life’ geworden"
Eric ten Sande is al sinds 1984 vrijwilliger bij WWF. Zijn vrouw Joyce volgde binnen korte tijd zijn voorbeeld. Na meer dan dertig jaar toegewijde inzet, werd het paar in 2015 gehuldigd met een lintje.
Veel van huis
“Ik ben eind 1984 begonnen als secretaris bij wat destijds nog het ‘WWF Comité Zoetermeer/Delft en omstreken’ heette. Door de vele activiteiten was ik veel van huis. Daarom liet Joyce zich steeds vaker zien bij de kraam. Tot opluchting van de mannen voegde zij de noodzakelijke vrouwelijke hand toe aan de uitstalling van WWF-spullen.
Activiteiten, gastlessen en spellen
In de afgelopen jaren ben ik actief geweest binnen het activiteitenteam en het PR-team en ook nog een tijdje als teamcoördinator. Nu ben ik alweer enige tijd algemeen teamlid. Mijn werkzaamheden zijn divers: soms schuif ik aan bij het activiteitenteam, maar ik geef ook gastlessen op scholen of ik help bij spellen in de stand. Joyce heeft jarenlang de verkoop gecoördineerd en beheert nu de voorraad. Ik denk dat wij bij elkaar opgeteld wekelijks 10 à 15 uur besteden aan WWF-zaken.
Getuige van een herontdekking
In 1997 vroeg WWF mij om twee wetenschappers uit Vietnam te begeleiden tijdens hun bezoek aan Nederland. In het natuurpark waar zij werkten was een gestreept konijn gesignaleerd, een soort waarvan tot dan toe werd aangenomen dat deze rond 1930 was uitgestorven. De heren wilden in het Natuurhistorisch Museum in Leiden foto’s maken van de opgezette exemplaren, om aan te tonen dat het om dezelfde soort ging. Een paar jaar later werden hun bevindingen bevestigd met behulp van cameravallen. Eigenlijk ben ik dus getuige geweest van de herontdekking van een soort die als uitgestorven werd beschouwd!
Op aarde leven in plaats van overleven
Voor Joyce en mij is het werken als WWF-vrijwilliger in de loop der jaren een ‘way of life’ geworden. Je steunt een organisatie die de boodschap uitdraagt dat wij met die miljarden wereldburgers toch echt één aarde moeten delen. We moeten dat zo doen dat het nu en in de toekomst een planeet is waarop je kunt leven, in plaats van overleven. Het geeft ons voldoening te zien dat al die inspanningen wereldwijd langzamerhand vruchten beginnen af te werpen. De bewustwording groeit dat het beter moet, en ook beter kan.”