Vijf jaar geleden gingen natuurbeschermingsorganisaties dan ook bij zichzelf te rade of ze wellicht bewoners meer en beter konden betrekken. Het was tijd om uit het rad van ‘natuur om de natuur’ te stappen en te luisteren naar de inbreng van lokale gemeenschappen. Echt luisteren is daarbij cruciaal.

Oogmerk van het vijfjarige Shared Resources, Joint Solutions (SRJS)-programma was om werelden samen te brengen, die lang grotendeels gescheiden bleven. Inclusive conservation is het tegengeluid van de klassieke benadering van natuurbescherming, waarbij behalve beheerders zo min mogelijk mensen in de natuur voorkwamen.

Het was een ambitieus programma, dat zich afspeelde in landschappen waar externe partijen het leven van bewoners en de natuur bedreigden en waar soms ook interne conflicten waren.

Zoekend en tastend probeerden betrokkenen samen hun weg te vinden. Op een hobbelig parcours, waar wantrouwen en vertrouwen af en toe in een wankel evenwicht waren. Maar waar ook wel degelijk gemeenschappelijke belangen werden gevonden.

Het essay ‘Mensen en natuurbescherming: een balansoefening’ is een vrije interpretatie van wat schrijfster Karin Anema het meeste trof. De geëngageerde inbreng. Het besef van beperkingen. Én van de kracht van echt contact en storytelling.