Op expeditie: lange, maar ook prachtige dagen
Voor het eerst in vijf dagen heb ik weer vaste grond onder mijn voeten. Het onderzoeksschip is net aangemeerd in Samaná, een levendige stad aan de adembenemende kust van de Dominicaanse Republiek. De bladeren van de palmbomen zwieren gemoedelijk heen en weer en lijken me zo welkom te heten.
Voor de komende dagen is Samaná ons thuishonk. Terwijl ik door de gezellige straatjes struin, prachtige muurschilderingen van walvissen en dolfijnen bewonder en langs de straatverkopers loop die allerlei walvissouvenirtjes aanbieden, denk ik terug aan de eerste vijf dagen op zee. Wat hebben we veel bultruggen gezien. Ik kan het haast zelf niet geloven. Meer dan 20 per dag.
Het eerste gedeelte van de expeditie draaide vooral om het tellen van walvissen in de baai van Samaná. Systematisch gingen we de hele baai af. Met speciale verrekijkers in de handen stond er een onderzoeker aan stuurboord en nog eentje aan bakboord. Elke bultrug werd geteld, geregistreerd en als het lukte gefotografeerd om unieke markeringen vast te leggen.
Alhoewel we op deze manier vrij nauwkeurig populatieaantallen kunnen inschatten, heeft het ook zijn beperkingen. Er is namelijk geen tijd voor het observeren van bijvoorbeeld sociaal gedrag. Daarom draait de tweede helft van de expeditie om verkenning. We gaan walvissen van dichterbij observeren, sociale structuren vastleggen en belangrijke gebieden in de baai identificeren die worden gebruikt voor bijvoorbeeld het baren van kalfjes, rusten en socialiseren.
Net als bij de eerste helft van deze reis, hebben we lange dagen voor de boeg. Dit keer zijn we niet dagenlang op zee, maar vertrekken we elke ochtend om 6 uur uit de haven. Bij zonsondergang keren we terug. Aan boord zijn ook een aantal nieuwe mensen. Ons team bestaat uit onderzoekers, natuurbeschermers en vertegenwoordigers van de Dominicaanse overheid, waarvan een groot deel nog nooit zoiets heeft meegemaakt. Een groot verschil met hun gebruikelijke bureauwerk.
Eenmaal aan boord komen sommigen erachter dat de omstandigheden een uitdaging kunnen vormen. De oceaan is onvoorspelbaar. Zeeziekte ligt op de loer en op een klein onderzoeksschip kun je niet aan de deiningen ontsnappen. Ik probeer kalm te blijven, maar het is lastig om mijn teamgenoten te zien worstelen. Diepe ademhalingen, zeg ik tegen mezelf. Dit is voor de walvissen. Dit is voor Hope. Naarmate de dagen verstrijken, lukt het om ons aan te passen aan de zee.
We worden beloond met adembenemende beelden. Mannetjesbultruggen die op spectaculaire wijze uit het water springen, moeders die hun kalfjes verzorgen en groepjes jonge walvissen die hun acrobatische vaardigheden oefenen. Zorgvuldig leggen we hun gedrag vast. En dankzij hydrofoons kunnen we meeluisteren met hun gezang. We analyseren de prachtige liederen die door de baai galmen. Dit geeft inzicht in hun communicatie- en sociale structuren. En op sommige dagen krijgen we gezelschap van tuimelaars. Het is alsof ze ons door hun wereld begeleiden door op de boeggolven mee te zwemmen. De energie aan boord is aanstekelijk. Opwinding, vreugde en ontzag vullen de lucht.
Ik zal iets opbiechten. Toen ik vijf jaar geleden bij WWF kwam, was ik stiekem meer een plantenliefhebber. Ik had nooit gedacht dat ik wekenlang op zee zou zitten. Dat ik om zou leren gaan met zeeziekte. En dat ik de uitgestrektheid van de oceaan zou omarmen. Maar sinds ik een bultrugwalvis uit de diepte heb zien opduiken, overrompeld werd door zijn enorme omvang en gratie, begrijp ik waarom dit werk zo belangrijk is.
Eenmaal terug aan land slaan we elke nacht onze gegevens nauwkeurig. Na een lange dag op zee moeten er nog back-ups gemaakt worden, laden we onze apparatuur op en bereiden we ons voor op de volgende dag. Maar het is het allemaal waard. De gegevens zijn van onschatbare waarde. Hiermee zijn eerder al beschermde gebieden op zee uitgeroepen. Nu zullen onze bevindingen een cruciale rol spelen bij het vormgeven van een op wetenschap gebaseerd beheersplan van deze gebieden.
We hebben al een hele hoop gezien, vastgelegd en bereikt, maar de expeditie is nog lang niet voorbij. Er valt nog zoveel te ontdekken. Ik voel de spanning al oplopen voor de volgende stappen. Wat zullen de gegevens onthullen? Welke nieuwe inzichten krijgen we over deze prachtige wezens? Eén ding weet ik al: elk moment hier, elke uitdaging die we aangaan en elke walvis die we zien, zorgt ervoor dat onze vastberadenheid om ze te beschermen sterker wordt.
In het volgende blog duiken we in onze onderzoeksresultaten. Je ontdekt wat al die data betekent in het grotere geheel en hoe dit uiteindelijk allemaal te maken heeft met Hope. Zie ik je volgende keer? Want deze reis is nog lang niet afgelopen.
Liefs,
Stacey Mac Donald
Met jouw hulp kan WWF koraal aanplanten en legstranden en mangrovebossen beschermen. We maken zwemroutes van baby-walvissen veiliger en zorgen ervoor dat zeeschildpadjes ongedeerd uit hun ei kunnen kruipen.