De iconische bosolifant leeft in de tropische wouden van Centraal-Afrika. Je zou hem een ‘landschapstuinier’ kunnen noemen, want op zijn dagelijkse zoektocht naar voedsel onderhoudt hij de jungle. Hij vertrapt en eet vooral de snel groeiende boompjes, zodat trager groeiende bomen zich beter kunnen ontwikkelen. En juist díe bomen houden een enorme hoeveelheid CO2 vast.

Het ‘werk’ van de bosolifant zorgt er dus voor dat er meer koolstof wordt opgeslagen in het bos. Dus als je bossen behoudt én de bosolifant, bescherm je ook het klimaat.

Bruinwier, een zeewier-soort, neemt CO2 op. Maar dat bruinwier is het lievelingskostje van zee-egels, die met hun geknaag een ware verwoesting kunnen aanrichten onder het bruinwier. Gelukkig is de zeeotter dol op zee-egels. Hij eet er zo veel op een dag, dat de zee-egels niet al het bruinwier op kunnen eten. Zo beschermt de zeeotter met zijn eetgedrag de bruinwieren die weer helpen in de strijd tegen klimaatverandering.

De walvis is een belangrijke bondgenoot voor de opvang van CO2. Zijn uitwerpselen zijn voedsel voor het fytoplankton. En dat plankton – microscopisch kleine plantjes die aan het wateroppervlak drijven – vangt CO2 op en zetten het om in zuurstof. Bovendien verzamelen walvissen in hun lichaam tientallen tonnen CO2, die eeuwenlang zullen worden vastgehouden, ook wanneer de walvis sterft en naar de oceaanbodem zinkt.

Tijgers spelen een sleutelrol in het gezond houden van bossen en helpen daardoor mee aan het tegengaan van klimaatverandering. In India werd vastgesteld dat bossen waarin tijgers voorkomen driemaal zoveel koolstof bevatten als bossen waar de tijgerpopulaties werden uitgeroeid.

Waar tijgers aanwezig zijn, komen minder gauw mensen die bomen omhakken of op andere manieren het ecosysteem aantasten. De tijger ‘beschermt’ zo in feite een belangrijke CO2-opslag, er komt minder koolstof in de atmosfeer terecht en de opwarming van de aarde vermindert.

Zeegrasvelden slaan grote hoeveelheden koolstof op en beschermen de kust door golfslag te dempen. Zeeschildpadden zijn liefhebbers van dit zeegras. Ze grazen de velden soms zo kort dat er weinig meer van overblijft en zo minder CO2 op kunnen nemen.

Maar als er tijgerhaaien in de buurt zijn, die graag jagen op zeeschildpadden, blijven de zeeschildpadden uit de buurt. De haai zorgt ervoor dat de schildpadden voorzichtiger worden en minder zeegras eten, waardoor het gras meer CO2 blijft opnemen. En dat is goed voor het klimaat! Met dank aan de tijgerhaai.

Natuurbranden verergeren de klimaatcrisis want er komt veel CO2 bij vrij. Olifanten, zebra’s, bizons, neushoorns en andere wilde grote grazers verminderen de kans op branden doordat ze struikgewas en ander houtig groen aanvreten dat anders vlam kan vatten. Met hun poten vertrappen ze de vegetatie waardoor paden en gaten ontstaan die de verspreiding van het vuur blokkeren. Zo helpen ze dus klimaatverandering af te remmen.

De klimaatcrisis en crisis in de natuur zijn twee kanten van dezelfde medaille. We kunnen beide problemen alleen oplossen als we ze tegelijk aanpakken. We zullen klimaatverandering niet stoppen als we natuur blijven afbreken, en als we de opwarming niet beperken tot 1,5°C, wordt klimaatverandering waarschijnlijk de belangrijkste oorzaak van het verlies van natuur en dieren. Nóg meer reden dus om deze machtig mooie dieren en hun leefgebieden te beschermen.