Hallo, mijn naam is Ellen de Wolf. Ik houd me bij het Wereld Natuur Fonds bezig met de communicatie over wildlife, meer specifiek de bedreigde wilde dieren op land. Dus mijn werk gaat wel over neushoorns, olifanten, mensapen, tijgers, sneeuwluipaarden en panda’s maar niet over zeeschildpadden en walvissen. Daar hebben we een andere communicatiemanager voor, die zich specialiseert in oceanen. Wat ook onder mij valt zijn bedreigingen waar wilde dieren mee te maken krijgen, zoals wildlife crime (stroperij en de illegale handel in wilde dieren) en het groeiende probleem van mens-dierconflicten wereldwijd. Vorig voorjaar kwam daar opeens corona bij, toen alles erop wees dat het virus was overgesprongen op mensen vanaf een wild dier op een markt in China. De (illegale) handel in wilde dieren werd opeens heel actueel en voor mij een erg interessante uitbreiding van mijn pakketje wildlife-communicatie.

Er is altijd wel iets aan de hand met wilde dieren en er gebeurt veel in onze veldprogramma’s of in de buitenwereld waarover we willen vertellen. Als communicatiemanagers vervullen we een brugfunctie tussen de afdelingen natuurbescherming en communicatie en zijn we de schakel tussen het technische verslag en het verhaal voor een groot publiek.

Eten en gegeten worden. Alles in de natuur heeft met elkaar te maken, als meisje al verwonderde ik me daarover. Van de microscopisch kleine schimmels tot de blauwe vinvis, elk organisme heeft een functie in de voedselketen. Die irritante muggen zijn het basisvoedsel van veel vissen en de gierzwaluwen waar ik zo van houd. De vissen op hun beurt zijn weer voedsel van andere vissen, watervogels, beren en mensen. Die nare brandnetel is waardplant voor vlinders als de dagpauwoog, atalanta en kleine vos. Zij leggen hun eitjes alléén op brandnetels en de rupsjes die uit de eitjes komen lusten alleen brandnetelgroen, anders gaan ze dood. De wolf kan een heel ecosysteem terugbrengen in zijn oude glorie en zelfs de loop van een rivier beïnvloeden; als je dit filmpje hebt gezien vergeet je dat nooit meer. Ook de soorten die mensen vaak liever kwijt dan rijk zijn, spelen een onmisbare rol in het web of life. Het blijft mateloos boeiend!