Dankzij vele gulle giften de afgelopen dagen steunt het WWF nu onder meer een groep van 40 parkrangers in dit natuurgebied. Zij krijgen vanochtend extra veiligheidspakken, zuurstofmaskers, helmen, maar ook eten en drinkwater. Ook kunnen ze dankzij de giften extra auto’s huren, waardoor ze zich sneller kunnen verplaatsen.

Daarnaast wordt ieder team voorzien van onmisbare speciale brandwerende rugzakken met EHBO-kits die specifiek zijn toegespitst op dit soort noodsituaties. Deze kosten 500 euro per stuk en zijn niet eenvoudig te financieren door de lokale rangers. Er gaat nu een groep naar het rampgebied in Nationaal Park Otuquis, in het zuidoosten van Bolivia. ,,De lijntjes zijn superkort”, zegt Wulms.

De verhalen blijven schrijnend. Het vuur raakt kwetsbare en vaak zeldzame dieren hard. Zijn ze snel en kunnen ze wegkomen dan zijn ze even veilig. Maar dan. Die dieren hebben geen leefgebied meer, voedsel is schaars. Wulms: ,,De jaguars en de poema’s ontsnappen wel zolang ze niet ingesloten raken door het vuur. Het zijn ook goeie zwemmers. Ze kunnen rivieren over steken. Andere dieren proberen zich in te graven of klimmen een boom in. Bijvoorbeeld stekelvarkens of luiaards, maar ja dan is het de gok of ze de juiste boom inklimmen. Anders verbranden ze alsnog. Je hebt ook hele kwetsbare dierensoorten die op de rode lijst staan als reuzenmiereneters die hun kleintjes op hun rug dragen en zich niet snel kunnen verplaatsen. Dat zijn prachtige dieren die waarschijnlijk of verbranden of stikken in de rook. Er zitten daar anaconda’s, reuzenotters en allerlei kleinere dieren als kikkers en salamanders. Die proberen zich in te graven maar kunnen zich vaak niet diep genoeg ingraven om te overleven.”

Ingewikkeld is – net als in Brazilië - dat er armoede heerst in Bolivia en elders in het Amazonegebied. Mensen steken vuren aan om maar meer inkomsten te hebben uit de landbouw. De regering roept op om meer vlees te produceren voor de export. Het in brand steken van gronden voor sojaverbouwing of begrazing is een oude traditie. Daar is op zich niets mis mee, aldus Wulms. ,,Het gaat erom of daar controle op is. In veel dorpen hanteren ze een stoplichtsysteem. Er is iemand die de weersverwachting in de gaten houdt. Als er bijvoorbeeld te veel wind is staat dat stoplicht op rood. Niemand mag land laten branden. Maar zonder controle doet de regering ook niet veel tegen het ontbossen. Dan zie je eigenlijk hetzelfde verhaal als in Brazilië. Het ecologische verhaal legt het af tegen de economische belangen. Er zijn dan wel mooie politieke verhalen over natuurbescherming, maar die zie je in de praktijk niet terugkomen.”

Bijkomend probleem: het bos herstelt zich ook niet zomaar na een brand. In de grond zit een hele voorraad aan zaden. Een groot deel daarvan is verbrand. Dat geeft een andere dynamiek. ,,Je krijgt niet hetzelfde bos terug. Op korte termijn krijg je een eenzijdiger bos en daar kunnen dieren die afhankelijk zijn van een ander type fruit of zaden voor hun voedselvoorziening, niet meer leven.”