Zwemmend tussen de ijsschotsen in de oceanen rond de Noordpool leven Groenlandse walvissen het liefst. Ze bewegen zich op ritme van het smelten en bevriezen van het ijs. Met hun grote, sterke lichaam en opvallende kop kunnen ze door zee-ijs van wel 15 cm dik breken. Ze hebben een grote onderkaak in de vorm van een boog, die hier goed bij van pas komt.

Groenlandse walvissen worden ongeveer 18 meter lang en hebben een dikke laag isolerend vet, ook wel blubber genoemd. Maar ondanks hun grootte kunnen ze boven het water uitspringen. Ze zijn helemaal zwart gekleurd, behalve het bovenste gedeelte van hun onderkaak. Deze is wit en kun je bij sommige dieren vanaf de bovenkant goed zien. Door het filteren van water door hun baleinen op de bovenkaak, eten de dieren dagelijks kilo’s plankton.

Snel zwemmen de Groenlandse walvissen niet. Met een snelheid van ongeveer 3 kilometer per uur verplaatsen ze zich tussen leefgebieden. Groenlandse walvissen behoren tot de oudste dieren ter wereld. Onderzoek heeft aangetoond dat ze wel 200 jaar kunnen worden. Het zou kunnen dat ze zo oud worden omdat ze traag zwemmen: ze slijten minder snel!

In de 16^e eeuw begon de intensieve, commerciële walvisjacht naar Groenlandse walvissen voor hun olie, vlees en baleinen. Sinds die tijd zijn er veel dieren gedood en de aantallen daalden snel. In 1900 bereikte het totaal aantal Groenlandse walvissen een dieptepunt. Tegenwoordig is de commerciële walvisjacht verboden en is de soort in aantallen aan het herstellen. Maar nu heeft de Groenlandse walvis te kampen met weer nieuwe, andere bedreigingen. De opwarming van de aarde en vervuiling van de oceanen zijn serieuze bedreigingen voor deze oude reuzen.  

Walvissen staan hoog in de voedselketen en spelen een belangrijke rol in de gezondheid en balans van het onderwaterleven. Zo is de poep van walvissen rijk aan allerlei voedingstoffen waar plankton dol op is. De aantallen Groenlandse walvissen zijn nog maar aan het herstellen van vroegere jacht, dus het is belangrijk dat de dieren in deze tijd goed beschermd worden.

Lokale gemeenschappen in Canada, Alaska en Groenland zijn afhankelijk van de walvissen voor hun voedsel, inkomsten en tradities. Zij jagen beperkt op de dieren op een duurzame manier (met gebruik van strenge quota en andere regels) en worden gecontroleerd door de International Whaling Commission.

In het noordpoolgebied werkt WWF aan verbeteren van regelgeving rondom scheepvaart. Door onderzoek te doen naar de dieren kunnen we ervoor zorgen dat belangrijke gebieden beter beschermd worden. Walvissen worden bijvoorbeeld door het gebruik van drones geïdentificeerd. Zo kunnen we zien waar welke walvis heen zwemt en welke gebieden cruciaal zijn voor voedsel en voortplanting. WWF speelde in 2009 een grote rol in het beschermen van een gebied voor de Groenlandse walvis, de Ninginganig National Wildlife Area in Nunavut in Canada. Ook is er in 2019 een beschermd gebied voor meerdere diersoorten vastgelegd: Tuvaijuittuq in Canada.